Αντιγραφή:http://moirasou.blogspot.gr/2012/08/blog-post_24.html
Η ηδονή της "καρέκλας"...
Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου εδώ και αρκετή ώρα τώρα και προσπαθώ να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, προτού βρω τις κατάλληλες λέξεις να "στολίσω" τη σημερινή μου ανάρτηση. Από την μία πλευρά, κάτι μέσα μου με ωθεί να χρησιμοποιήσω τα "γαλλικά" μου, από την άλλη τι μου φταίτε κι εσείς να διαβάζετε απογευματιάτικα το "ξέσπασμα μιας αγανακτισμένης";
Όση ώρα, λοιπόν, προσπαθώ να βρω ευγενικές εκφράσεις για να περιγράψω όσα θέλω να πω, η τηλεόραση δείχνει την κοινή συνέντευξη του Σαμαρά με την Μέρκελ. Αμφιταλαντεύομαι: Ποιά από τις δύο προσωπικότητες, άραγε, μου προκαλεί μεγαλύτερη απέχθεια; Το "εντός" μου ή το "εκτός" μου; Ευκολάκι: Το "εντός" μου.
Ας μπω, όμως, στο θέμα μας. Ή ας το θέσω πιο προσωπικά: Ας μπούμε στο θέμα μου.
Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας τον...νταλγκά μου. Την αγανάκτησή μου. Το θυμό και τη διαπίστωσή μου. Και λέω να αρχίσω από το τελευταίο σκέλος.
Διαπίστωση: Έχουμε την Ελλάδα που μας αξίζει και δε σηκώνω λέξη.
Συνεπώς, τους Έλληνες που μας αξίζουν. Τους δημοσίους υπαλλήλους που μας αξίζουν. Τις ΔΕΚΟ που μας αξίζουν. Τα χαράτσια που μας αξίζουν. Και ναι...την Τρόικα που μας αξίζει.
Μήπως διαφωνείς; Μήπως θα μου επιχειρηματολογήσεις και θα μου αρχίσεις το "παραμύθι" για τα γαλάζια νερά μας; Ή μήπως προτιμάς να μου πεις εκείνη τη γλυκανάλατη ιστοριούλα με το ένδοξο παρελθόν μας; Γιατί εγώ έχω να σου πω μια ιστορία από το παρόν μας, φίλτατε, την ίδια ιστορία που θα σου πουν και χιλιάδες νοικοκυριά αν τα ρωτήσεις.
Θα μπορούσα να μιλήσω στο πρώτο ενικό πρόσωπο αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση θα προτιμήσω τη γενίκευση. Και γιατί μου είναι άβολο να μοιράζομαι μαζί σας τα δικά μου ζόρια, οικονομικής φύσεως, και γιατί είμαι βέβαιη πως στη θέση μου κατά πάσα πιθανότητα θα μπορούσε να είναι η δική σας οικογένεια.
Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ήταν μια οικογένεια που στην Ελλάδα του 2012 -ναι ντε, στην Ελλάδα με τα γαλάζια νερά και με την ένδοξη ιστορία- προσπαθούσε να είναι αυτό που λέμε "εντάξει" στις υποχρεώσεις της. Για δικαιώματα ούτε λόγος... Να πληρώσει τους φόρους της, τους λογαριασμούς της, να.... να... να... Να καλύψει τη μία τρύπα, να μπαλώσει την άλλη, μέχρι να ξανανοίξει η επόμενη.
Ώσπου μια ωραία πρωία έρχεται η καλή μας η ΔΕΗ να της πουλήσει τσαμπουκά. Αυτό που στο χωριό μου λένε και "νταβατζιλίκι". Εμ λογικό: με πηδάς που με πηδάς, να μην έχω και τον νταβατζή μου; Αυτή η οικογένεια, λοιπόν, εξοφλούσε τους υπέρογκους λογαριασμούς της ΔΕΗ μέσω διακανονισμού. Πώς αλλιώς; Βλέπετε δεν είχε για "μπαμπά" τον Πολύδωρα να προσλάβει τη θυγατέρα στη Βουλή. Και ενώ, λοιπόν, ο διακανονισμός τρέχει και δεν έχει περάσει η προθεσμία της επόμενης υπέρογκης δόσης, φθάνει ένα χαρτί που λέει με μεγάλα μεγάλα γράμματα:
ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΛΟΓΩ ΟΦΕΙΛΗΣ ΡΕΥΜΑΤΟΣ.
Ναι, ναι, να μην το ξεχάσω: Κάπου παρακάτω λέει και με πιο μικρά "αγνοήστε το εάν έχει πληρωθεί". Να το αγνοήσω; Σε ποιον νομίζεις ότι μιλάς; Ποιος είμαι εγώ που θα μου επιτρέψεις και να αγνοώ; Και ποιος είσαι εσύ στην τελική που θα μου πεις τι να κάνω!
Είμαι σε διακανονισμό; ΕΙΜΑΙ! Πέρασε η προθεσμία; ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ! Είσαι νταβατζής που με εκβιάζεις, ακόμα και τώρα που προσπαθώ να είμαι συνεπής; ΕΙΣΑΙ!
Και λίγο αργότερα θα φθάσει και το "ραβασάκι" της ΕΥΑΘ. Στην οποία χρωστούσα 79,00 ευρώ (ναι ναι, αυτά που ήταν μέσα στο 300άρι που έδωσα στη ΔΕΗ παραπάνω, στην προηγούμενη δόση του διακανονισμού). Με τον νέο "μπιλιετάκι" το ποσό ανέβηκε συνολικά στα 160 ευρώ (δεν πειράζει, θα δώσω το μισό μηνιάτικο του ΟΑΕΔ και θα το πληρώσω κι αυτό). Ααααα να σου και η νέα απειλή:
ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΥΔΡΟΜΕΤΡΟ ΘΑ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ.
ΠΕΡΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΘ.
ΕΓΩ θα περάσω, αλλά ΕΣΥ θα αργήσεις να με ξεχάσεις. Εσύ που όταν ήρθα να σε εξοφλήσω μου πούλησες και πνεύμα, με γαρνίρισμα ειρωνίας. Εσύ που έχεις καβατζώσει την "καρεκλίτσα" σου και ηδονίζεσαι στη σκέψη της εξουσίας που έχεις τη ψευδαίσθηση ότι σου προσφέρει. Εσύ που δε γουστάρεις να ιδιωτικοποιηθείς γιατί φοβάσαι την αξιολόγηση του "κενού" σου. Εσύ που δεν είσαι η ΔΕΗ και ο ΕΥΑΘ αυτοπροσώπως αλλά θαρρείς ότι είναι το τσιφλίκι του μπαμπά σου. (που για να λέμε και την αλήθεια είναι, μιας και ποιος ξέρει τί κατουρημένες ποδιές φίλησε και αυτός ο πατέρας για να σε χώσει τον άχρηστο το γιο του εκεί που τον έχωσε).
Στο τέλος της σημερινής μου ανάρτησης επέλεξα να βάλω το τραγούδι "Ελλάδα, συγνώμη" (παραλαγή του) ! Μόνο που τώρα απαιτώ από την Ελλάδα να μου ζητήσει ΣΥΓΝΩΜΗ.
Συγνώμη που με εκβιάζει τόσο απροκάλυπτα και άδικα να με αφήσει χωρίς ρεύμα και νερό καλοκαιριάτικα...
Συγνώμη που με βιάζει καθημερινά, λίγο λίγο, πατώντας χαιρέκακα την αξιοπρέπεια, τους αγώνες και τη ζωή μου...
Συγνώμη που με αναγκάζει να φύγω από τη χώρα μου για να έχει τη χαρά να με πει λιποτάκτη που την παράτησα στα δύσκολα...
Συγνώμη που αν και ήθελα τόσο πολύ να είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα με τα γαλάζια νερά μου και το ένδοξο παρελθόν μου, δεν μπορώ να "μασήσω" κι άλλον τον..."ταραμά" της.
Ελλάδα συγνώμη...που είμαι ακόμα εδώ!
ΕΝ ΒΡΑΣΜΩ ΨΥΧΗΣ,
Βίλυ
Περισσότερα:
