ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ για τη μυστική συνάντηση Ομπάμα, Μέρκελ, Σόιμπλε, Σαρκοζί και Παπανδρέου!
Βγήκε στη δημοσιότητα από τη Γαλλία το σπουδαιότερο ντοκουμέντο της διαπραγμάτευσης.
Αν και οι περισσότεροι μιλάμε για τη διαπραγμάτευση με τους
Ευρωπαίους, λες και είναι κάτι πολύ εύκολο, η αλήθεια είναι ότι
πρόκειται για ένα σκληρό πόλεμο στον οποίο καλείται ο εκάστοτε
πρωθυπουργός να σταθεί όρθιος κρατώντας αντίσταση σε σκληρότατες
πιέσεις.
Ο πρώην υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, Φρανσουά Μπαρουάν αποκαλύπτει...
στο “Ημερολόγιο Κρίσης”, για τη μυστική συνάντηση των Ομπάμα, Μέρκελ,
Σόιμπλε, Σαρκοζί, Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2011 με αφορμή την
ανακοίκωση του ΓΑΠ για…δημοψήφισμα για το Μνημόνιο.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις για το δημοψήφισμα.
Η συζήτηση διαρκεί δύο ώρες χωρές διακοπή με την ένταση να είναι στα ύψη. Η Μέρκελ κάθεται απέναντι στον Παπανδρέου.
Αριστερά
της Μέρκελ και απέναντι στον Ομπάμα, ο Σαρκοζί. Δεξιά της Καγκελαρίου, ο
Σόιμπλε. Αριστερά του Σαρκοζί, ο Ζιπέ. Κι αριστερά του Ζιπέ, εγώ.
Το κλίμα είναι βαρύ και ξεκινάει ένα μπρα ντε φερ με τον Παπανδρέου, ο οποίος συνοδεύεται από τον υπουργό του των Οικονομικών.
«Σ’ το λέμε ξεκάθαρα, εάν κάνεις δημοψήφισμα δεν υπάρχει σχέδιο σωτηρίας» λέει ο Σαρκοζί στον Ελληνα Πρωθυπουργό. Ο Παπανδρέου κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.
Με
παγωμένο βλέμμα, η Μέρκελ επαναλαμβάνει στον Έλληνα Πρωθυπουργό το ίδιο
πράγμα με πολύ αποφασιστικό τρόπο. Είναι ένας ψυχολογικός πόλεμος. Η
ένταση ανεβαίνει κι άλλο. Ο Σαρκοζί τού επαναλαμβάνει τους όρους μας σε
στυλ τελεσιγράφου. Ο Παπανδρέου ιδρώνει, αντιστέκεται, προσπαθεί να
επιχειρηματολογήσει.
Ο Ομπάμα παρατηρεί τη σκηνή, ακούσει προσεκτικά. Μερικές φορές συνοψίζει
τα πράγματα, ηρεμεί το παιχνίδι όταν η ένταση ανεβαίνει. Ο Παπανδρέου παίζει την καριέρα του.
Ιδρώνει όλο και πιο πολύ, ταλαντεύεται από τις αρχικές του θέσεις, έπειτα καταρρέει. Στο τέλος δεν έχει άλλη επιλογή: αναγκάζεται να τοποθετηθεί υπέρ ή κατά του ευρώ.
Καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί πια να ξεφύγει από αυτό ερώτημα υποβάλλοντας
το στον λαό του. Είμαι παρών στον πολιτικό θάνατο σε ζωντανή μετάδοση. Έπειτα από δύο ώρες αντιπαράθεσης, παραδίδει τα όπλα.
Ερχεται
η σειρά του Μπερλουσκόνι, δεν θα αντέξει για πολύ. Παπανδρέου,
Μπερλουσκόνι, δύο πρωθυπουργοί θα πέσουν. Είμαστε σε καιρό ειρήνης. Δύο
πρωθυπουργοί θα πέσουν κάτω από διεθνή πίεση».
Ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε τί γίνεται εκεί μέσα στα μυστικά επιτελεία.
Να διαλύσουμε τους μύθους μας και να αναζητήσουμε την αλήθεια.
Γιατί
αναζητούμε απ’ τους εκπροσώπους της χώρας να σηκώσουν ανάστημα απέναντι
στους γίγαντες της παγκόσμιας πολιτικής εξουσίας, λες και έιναι
πρόεδροι 15-μελούς και πάνε στο λυκειάρχη να πάρουν τα κλειδιά για να
κάνουν κατάληψη.
Δεν είναι έτσι όμως η διαπραγμάτευση με τους πολιτικούς άρχοντες της Γης, όπως φαίνεται κι απ’ τα γραπτά του Μπαρουάν.
Δεν είναι κάτι εύκολο.
Δεν είναι καν κάτι δύσκολο.
Είναι ένα φορτίο πολύ βαρύ, που δεν είναι για όλους τους ώμους. Λύγισε ο Παπανδρέου με συνοπτικές διαδικασίες.
Λύγισε ο Μπερλουσκόνι, επίσης με συνοπτικές διαδικασίες.
Και οι δύο έπεσαν και εξοβελίστηκαν από την πολιτική σκηνή.
Ο διεθνής παράγοντας είναι πολύ πιο ισχυρός απ’ όσο νομίζουμε.
Παρακολουθήστε τα τρία ρήματα που χρησιμοποιεί ο Μπαρουάν για τον Παπανδρέου:
“ιδρώνει, ταλαντεύεται, καταρρέει”.
Αυτή είναι η διαδικασία της διαπραγματευτικής ήττας.
Είναι η εικόνα ενός ανακρινόμενου, που λυγίζει υπό αφόρητες πιέσεις.
Κι αν αρχίσει να ιδρώνει, τότε νομοτελειακά θα λυγίσει.
Το
να υποθέσει κανείς αν ο τάδε ή ο δείνα είναι κατάλληλος γι’ αυτή τη
δουλειά είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο, καθώς το σθένος της
αντίστασης που θα προβάλλει κάποιος εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.
α) Από το τί θέλει να καταφέρει. Ποια είναι η ιδεολογία του, ποιο το όραμά του.
π.χ. ένας νεοφιλελεύθερος, λόγω ιδεολογίας, δε θα προβάλει αντιστάσεις στην επιβολή ιδιωτικοποιήσεων.
β) Από το ενδεχόμενο να τον κρατάνε οι ξένοι από κάπου.
π.χ. ένας που βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα σκάνδαλο αλά Siemens, εκβιάζεται και υποχωρεί εύκολα με αντάλλαγμα να γλιτώσει τη δίωξή του.
γ) Από το ηθικό του ανάστημα. Αν δηλαδή μπορεί να μη λυγίσει σε προσφορές, δώρα, μίζες κλπ.
δ) Από την ικανότητά του να βρει στηρίγματα μέσα στη διεθνή κοινότητα.
ε) Από το διεθνές του κύρος.
στ)
Από τον κόσμο που έχει πίσω του. Αν έχει αφήσει πίσω στην Ελλάδα ένα
λαό που τον πιέζει να επιβάλει τα θέλω του και αν χρειαστεί να έρθει και
σε ρήξη με τις Μεγάλες Δυνάμεις, τότε αφενός ξέρει ότι αν έρθει σε
ρήξη, θα βρει στήριγμα στο λαό μόλις γυρίσει, και αφετέρου αν υποκύψει
στις πιέσεις έχει έναν προδομένο λαό που ζεσταίνει τη μηχανή του
ελικοπτέρου του…
Στη διαπραγμάτευση η επιτυχία από την αποτυχία απέχουν ελάχιστα.
Από τα παραπάνω κρίνεται η ανθεκτικότητα ενός Πρωθυπουργού στις πιέσεις που θα δεχτεί.
Μη γελιέστε, όσα λέει ο Μπαρουάν είναι αυτά που πραγματικά συμβαίνουν.
Δεν είναι παιδική χαρά τα συμβούλια κορυφής.
Ένα
“και” του Προέδρου των ΗΠΑ, ένα “αλλά” του Καγκελάριου της Γερμανίας,
ένα “όμως” του προέδρου της Ρωσίας, ένα “μήπως” του Πρόεδρου της Γαλλίας
μπορούν να αλλάξουν όλο τον ρουν της ιστορίας ενός λαού σαν το δικό μας.
Βάλτε
δίπλα και Ντράγκι, Μπαρόζο, Ρομπάι, Νταλάρα, Γιούνκερ, Λαγκάρντ και
τους λοιπούς μεγάλους διεθνείς παράγοντες που εκπροσωπούν τα πιο ισχυρά
οικονομικά συμφέροντα της Γης (αγορές, τράπεζες, βιομηχανίες,
πολυεθνικές).
Κάθε κίνηση, κάθε κουβέντα από οποιονδήποτε απ’ αυτούς έχει τεράστια σημασία.
Όπως
κάποτε η στάση ενός Κάνιγκ επηρέασε τις διεθνείς εξελίξεις σχετικά με
την αναγνώριση του ελληνικού κράτους, έτσι και τώρα δεν είμαστε δυστυχώς
μόνοι.
Όπως ο Κάστρο χρειάστηκε την ΕΣΣΔ για να αλλάξει τα πράγματα στην Κούβα.
Μόνος του δε θα κρατούσε πάνω από δυο-τρία χρόνια.
Η επανάσταση δεν αρκεί. Καταπνίγεται πολύ εύκολα είτε από μέσα είτε απ’ έξω.
Χρειάζεται και διεθνής στήριξη, τουλάχιστον από ένα από τα μπλοκ στο παγκόσμιο σκάκι.
Μη
νομίζουμε ότι θα πάει αύριο π.χ. ο Τσίπρας σ’ ένα κλειστό γραφείο με
Μέρκελ, Σόιμπλε, Ολάντ, Ομπάμα κλπ και θα τους πει με μαγκιά “εγώ θα
καταργήσω το Μνημόνιο” και αυτοί θα τον κοιτούν σα χάνοι.
Δε θα τον αφήσουν σε χλωρό κλαρί.
Θα τον πιάσουν με το καλό να τον μεταπείσουν για το αναγκαίο της συναίνεσής του.
Αν κρατάει, θα τον πιέσουν ψυχολογικά.
Αν κρατάει και πάλι, τότε θα μπουν οι ωμοί εκβιασμοί στο παιχνίδι.
“Σε πετάμε τώρα έξω απ’ το ευρώ. Σου κάνουμε εμπάργκο”
Αν δεν κωλώσει ούτε και τωρα, μπορεί να μπουν στο παιχνίδι και οι “οικονομικοί δολοφόνοι”, αν δεν έχουν μπει ήδη.
Ο Τσίπρας -ορθώς για μένα- έχει μιλήσει για το “πυρηνικό όπλο” του ντόμινο της ελληνικής εξόδου από την ευρωζώνη.
Το θέμα είναι να το πιστεύει πράγματι. Να είναι 100% πεπεισμένος γι αυτό
-ή αν δεν είναι, να δείχνει πεπεισμένος- και να μην κωλώσει.
Αν δείξει πως υπάρχει μια αμυχή αμφιβολίας μέσα του, τότε θα λυγίσει με συνοπτικές διαδικασίες.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις θα απειλήσουν με οικονομικό (και όχι μόνο) αφανισμό του ελληνικού λαού.
(Αναφέρομαι
στον Τσίπρα, ως παράδειγμα, διότι αυτός θα είναι μάλλον ο επόμενος
διαπραγματευτής, αλλά τα ίδια ισχύουν και για κάθε άλλον εκπρόσωπό μας
που θα πάει να κάτσει σ’ αυτό το τραπέζι με τα -οικονομικά και όχι μόνο-
πιστόλια).
Όπως άλλωστε γράφει και ο Μπαρουάν:
«Οι γαλλικές αρχές εργάζονταν στα τέλη του 2011 πάνω στο σενάριο
αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ και της διάλυσης της Ευρωζώνης»
«Ζήτησα από τους ανθρώπους που εμπιστεύομαι να εργαστούν πάνω σε δύο
πράγματα: το κόστος για τη Γαλλία ενδεχόμενης αποχώρησης της Ελλάδας από
την Ευρωζώνη και τις πιθανές ζημιές, αφενός στον τραπεζικό και
ασφαλιστικό κλάδο, αφετέρου στο σύνολο της Ευρωζώνης».
Η ελληνική απειλή περί εξόδου από το ευρώ είναι πυρηνικό όπλο απέναντι στις Μεγάλες Δυνάμεις
Με λίγα λόγια οι Μεγάλες Δυνάμεις θα απειλήσουν ξεκάθαρα με εκδίωξη της Ελλάδας απ’ το ευρώ.
Αν ο ελληνικός λαός έχει προετοιμαστεί για παν ενδεχόμενο και είναι
έτοιμος να το αντιμετωπίσει, τότε η ελληνική πλευρά της διαπραγμάτευσης
έχει ένα πολύ ισχυρό όπλο στα χέρια της.
Να πει η Μέρκελ ”σε διώχνω αύριο απ’ το ευρώ” και η ελληνική πλευρά να
απαντήσει“διώξε με, να δούμε ποιος θα κλάψει περισσότερο, εγώ ή εσύ”.
Για να το πει όμως αυτό η ελληνική πλευρά, θα πρέπει ο ελληνικός λαός να
έχει αποτινάξει από πάνω του τη δαιμονοποίηση της δραχμής.
Να συνεκτιμηθεί ο αλληλένδετος χαρακτήρας των οικονομιών στα παγοσμιοποιημένα πλαίσια.
Σπάει ο κρίκος, σπάει και η αλυσίδα.
Αυτό είναι ισχυρό όπλο για να μη μας κουνήσει κανείς.
Βέβαια, τα ισχυρά όπλα δεν ευστοχούν πάντα και πρέπει να το γνωρίζουμε καλά αυτό.
Αλλά οφείλουμε να παίξουμε με τα ισχυρότερα όπλα, μπας και καταφέρουμε να κερδίσουμε στη διαπραγμάτευση.
Γι’ αυτό πρέπει να ξέρουμε τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης.
Και να είμαστε προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο ο εκάστοτε απεσταλμένος μας να αποδειχτεί λίγος γι’ αυτή τη δουλειά.
Όχι για να δικαιολογούμε τον ενδοτισμό του εκάστοτε εκπροσώπου, αλλά για να μπορούμε να τον διαχειριστούμε ως λαός.
Να είμαστε προετοιμασμένοι και για να πιέσουμε προκαταβολικά για να
αποφευχθεί κάτι τέτοιο (το οποίο είναι και ο ευκτέο), αλλά και για να
μην απογοητευτούμε και να περάσουμε γρήγορα στην επόμενη μέρα,
αναζητώντας νέους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος με νέους φορείς,
νέες μορφές πίεσης και φυσικά νέα πρόσωπα ικανότερα να κάνουν αυτή τη
δουλειά.
Συμπέρασμα.
Ο εκπρόσωπος του λαού και της χώρας σ’ αυτόν το λάκκο των λεόντων πρέπει να συγκεντρώνει τα εξής χαρακτηριστικά:
α) Να είναι ιδεολογικά αντίθετος με αυτά που επιβάλλουν οι Μεγάλες Δυνάμεις (μννημονιακό νεοφιλελευθερισμό).
Να ξεκινάει δηλαδή από αντίθετη αφετηρία σε σχέση με την απέναντι πλευρά.
Οι απέναντι να λένε ένα απόλυτο “ναι” και αυτός να λέει ένα απόλυτο “όχι”, παλεύοντας να γείρει η πλάστιγγα προς το μέρος του.
Αν δείξει/πει/υπονοήσει ότι αν τα πράγματα φτάσουν σε αδιέξοδο θα
ενδώσει στο “ναι”, τότε έχει τελειώσει η διαπραγμάτευση με παταγώδη
αποτυχία.
Πρέπει να δείχνει ανένδοτος και ατρόμητος μπροστά ακόμη και στην απόλυτη ρήξη.
Έτσι μόνο ίσως καμφθούν.
Αν αφήσει στην αρχή έστω και μια μικρή χαραμάδα να ενδώσει, αυτή η χαραμάδα θα εξελιχτεί δεδομένα σε Κερκόπορτα.
β) Να είναι καθαρός και να μην έχει εμπλοκή σε μεγάλα σκάνδαλα, που μπορεί να λειτουργήσουν ως μοχλός πίεσης.
γ) Να είναι ηθικά άτεγκτος. Να μην αποσκοπεί στη λήψη δώρων.
Να μπει στη σύσκεψη με όπλο το ψώνιο του να αφήσει ιστορία.
δ) Να δικτυωθεί καλά στη διεθνή κοινότητα και να βρει στηρίγματα που θα κρατούν κόντρα, την ώρα που θα πιέζουν αφόρητα οι επικυρίαρχοι.
ε) Να έχει δημιουργήσει ένα προφίλ εντός και εκτός χώρας που να προκαλεί σεβασμό ή ακόμα και φόβο. Ένα πρόσωπο που οι πράξεις και τα λόγια του να δημιουργούν κάποια αίσθηση στο διεθνή χώρο.
στ) Να εκπροσωπεί έναν κόσμο αποφασισμένο να πολεμήσει μέχρις εσχάτων γι’ αυτά που τον έστειλε εκεί.
Έναν κόσμο που θα είναι έτοιμος να βγει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους
δρόμους για να υποστηρίξει τις προσπάθειες. Έναν λαό που θα είναι
έτοιμος να δουλέψει, να παράγει, να αντέξει σε περίπτωση “ατυχήματος”,
αν πάψει δηλαδή η εξωτερική οικονομική βοήθεια.
Να είναι έτοιμος να σηκώσει στις πλάτες του τον εκπρόσωπο που θα σταθεί
αντάξιος των περιστάσεων, να τον πιέσει, να τον εκφοβίσει και να τον
εμψυχώσει αν τον δει επίφοβο να λυγίσει ή να τον εκδιώξει αν τελικά
λυγίσει.
Το
καλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί θα ήταν ένα δημοψήφισμα με σαφώς
πλειοψηφική την απόφαση του ελληνικού λαού να πει “όχι”, αποδεχόμενος
όμως και τις συνέπειες που μπορεί αυτό το “όχι” να έχει.
